اثر چرخه های یخ زدگی-ذوب شدگی بر ضریب نفوذپذیری رس متراکم و عایق رسی ژیوسینتتیک در لندفیل های زباله شهری، موضوع اساسی در طراحی سیستمهای مانع انتقال در این سازه ها می باشد. در این تحقیق اثر یخ زدگی-ذوب شدگی بر ضریب نفوذپذیری رس متراکم منطقه نازلو و عایق رسی ژیوسینتتیک و همچنین تاثیر میزان تنش موثر بر نرخ تغییر ضریب نفوذپذیری نمونه های رسی، تحت نفوذ آب و شیرابه بررسی شده است. دستگاه ضریب نفوذپذیری سه محوری با دیواره انعطاف پذیر برای اندازه گیری ضریب نفوذپذیری نمونه ها مورد استفاده قرار گرفته است. در طول دوره یخ زدگی لنز های یخی در نمونه شکل گرفته و پس از ذوب شدن باعث ایجاد یک شبکه از ترک ها در خاک شده و سبب افزایش ضریب نفوذپذیری می شود. اندرکنش مواد شیمیایی با خاک رسی، موجب کاهش ضخامت آب دولایه خاک و انقباض توده خاک شده و در نتیجه ضریب نفوذپذیری لایه های رسی افزایش می یابد. افزایش در ضریب نفوذپذیری لایه های رسی و عایق های رسی ژیوسینتتیک تحت نفوذ شیرابه، به مراتب کمتر از تغییرات ضریب نفوذپذیری تحت نفوذ آب برای نمونه های قرار گرفته در معرض چرخه های یخ زدگی-ذوب شدگی می باشد. افزایش تنش موثر باعث می شود نرخ افزایش در ضریب نفوذپذیری در اثر چرخه های یخ زدگی-ذوب شدگی کاهش یابد. نتایج نشان می دهد بر خلاف خاک های رسی، در عایق رسی ژیوسینتتیک چرخه های متناوب یخ زدگی و ذوب شدگی تاثیر کمی در ضریب نفوذپذیری این لایه ها دارد.

با توجه به تاثیری که محیط های زمین شناسی تجمع سنگ دانه های طبیعی می تواند در میزان افت وزنی ناشی از یخ زدگی-آب شدگی سنگ دانه ها داشته باشد، در این پژوهش، ارتباط محیط های زمین شناسی و میزان افت وزنی سنگ دانه ها مورد بررسی قرار گرفته است. محل های نمونه برداری شامل دو واریزه، 12 مخروط افکنه و سه بستر رودخانه ای بوده و از هر محل دو نمونه برداشته شده است. لیتولوژی حوضه بالادست برای همه نمونه ها یکسان و شامل آهک آسماری است. نمونه های برداشت شده به آزمایشگاه منتقل و میزان افت وزنی ناشی از یخ زدگی-آب شدگی مطابق با استانداردTEX-432-A به دست آمد همچنین درصد سنگ دانه های دارای درزه از طریق بررسی های چشمی اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که محیط های واریزه ای بیشترین میزان افت وزنی (14 درصد برای اندازه mm19-16) و محیط های رودخانه ای کمترین میزان افت وزنی (کمتر از یک درصد برای اندازه mm75/4-36/2) را دارند. مخروط افکنه ها نیز حالتی حد واسط این دو را دارند. با افزایش مساحت حوضه بالادست از 25 تا 309 هکتار و افزایش طول آبراهه اصلی از یک تا بیش از سه کیلومتر میزان افت وزنی کاهش می یابد. مهم ترین علت این اختلاف میزان افت وزنی شدت درزه داری سنگ دانه ها و تخلخل ناشی از هوازدگی بیشتر در محیط های واریزه ای است که به ترتیب در محیط های مخروط افکنه ای و رودخانه ای کمتر می شود. اندازه سنگ دانه ها نیز بر روی میزان افت وزنی تاثیر گذار است به طوری که با افزایش اندازه، میزان افت وزنی افزایش می یابد. ارتباط اندازه ذرات با میزان افت وزنی متاثر از محیط های زمین شناسی است. در محیط های واریزه ای و مخروط افکنه های با حوضه بالادست کوچک اختلاف افت وزنی سنگ دانه های درشت و ریز بیشتر است و در بسترهای رودخانه ای و مخروط افکنه های با حوضه بالادست بزرگ اختلاف افت وزنی سنگ دانه های درشت و ریز کمتر است. در واقع در بسترهای رودخانه ای و مخروط افکنه های دارای حوضه بالا دستی بزرگ اثر اندازه ذرات در میزان افت وزنی کاهش یا از بین می رود.

پژوهش حاضر، مطالعه ای درزمانی و داده بنیاد است که با هدفِ بررسی انواع معانی کاربردشناختیِ گفتمان نمای «یعنی» در سطح دستور معترضه (موقعیت گفتمان) و سیرِ تحول این معانی در گذر زمان (از سدة چهارم تا چهاردهم ه. ق.) انجام شده است. مبنای انجام این پژوهش، دیدگاه تراگوت و داشر (2002) درباره طیفِ ذهنی شدگیِ «معنای غیرذهنی> ذهنی> بیناذهنی» است. برای گردآوری داده ها، پس از انتخاب دو اثر ادبی از هریک از سده های نام برده، همه موارد وقوعِ «یعنی» از این متون به صورت دستی استخراج شد تا داده های به دست آمده، در چارچوب موردنظر تحلیل و بررسی شود. داده های پژوهش نشان می دهد که گفتمان نمای «یعنی» در سطح دستور معترضه، معانی کاربردشناختیِ جدیدی همچون معانی متنی، ذهنی و بیناذهنی کسب می کند و از معنای گزاره ایِ خود فاصله می گیرد. این موضوع دال بر این است که این گفتمان نما پس از کاربردی شدگی و انتقال به سطح دستور معترضه، از رهگذر دستوری شدن، معانی جدیدی می یابد و هرچه بیشتر از معنای گزاره ایِ اولیة خود فاصله می گیرد و دستوری و دستوری تر می شود. به علاوه، کسب معانی جدید ترتیب خاصی دارد؛ به این صورت که ابتدا معانی متنی سپس معانی ذهنی و درنهایت، معانی بیناذهنی پدید می آیند.

پژوهش با هدف بررسی فک شدگی و حک شدگی مصرف (نمایشی/غیرنمایشی)، به صورت آمیخته و متوالی تبیینی در سال 1399 انجام شده است. جمعیت موردبررسی، ساکنین دارای تحصیلات عالی20 تا 65ساله شهر زنجان است. نمونه ها در دو مرحله با روش خوشه ای چندمرحله ای (502=n) و هدفمند و اشباع نظری (20=n) انتخاب شدند. ابزارها و روش های گردآوری داده ها، پرسش نامه بسته و باز و مصاحبه ساختار یافته و نیمه ساختار یافته است. روایی (محتوایی) و پایایی (ضریب آلفای کرونباخ) پرسش نامه بسته و قابلیت اعتماد پرسش نامه باز (با تکنیک مقایسه تحلیلی و ممیزی)، بررسی شد. داده های کمی با نرم افزار آماری SPSSV20 و داده های کیفی بر اساس نظریه داده بنیاد (GT) تحلیل شدند. نتایج کمی، نشان داد که وضعیت مصرف، وابسته به وضعیت اجتماعی-اقتصادی (و منفک از جامعه) نیست. نتایج کیفی، حک شدگی فرهنگی و اجتماعی مصرف در دو الگوی متقابل شامل «حک شدگی نمایشی» و «حک شدگی معکوس و منفعل غیرنمایشی» را نشان داد.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

دستوری شدگی فرایندی است که منجر به شکل گیری واحدهای دستوری از منابع واژگانی می شود یا به موجب آن واحدهای دستوری در یک زبان، دستوری تر می شوند. یافتن مصادیق دستوری شده در زبان فارسی پیشتر موضوع پژوهش های زبان شناختی متعددی بوده است، اما آنچه که در این پژوهش مورد بررسی قرار می گیرد پاسخ به این پرسش است که چگونه می توان از قابلیت های دستور نقش و ارجاع به عنوان یک چارچوب دستوری نقش گرا برای نمایش درجات متفاوت دستوری شدگی استفاده کرد؟ پژوهش حاضر، نظری است و نگارنده برای پاسخ به پرسش مذکور، چهار فعل معین در زبان فارسی شامل «باید»، «خواستن»، «داشتن» و «توانستن» را برمی گزیند تا با بررسی رفتارهای واژی-نحویشان که بازتاب درجات متفاوتی از معین شدگی آنها برای نمایش نمود، وجهیت و زمان می باشد، قابلیت های نحوی دستور نقش و ارجاع را در بازنمایی صوری دستوری شدگی به تصویر کشد. طبیعتا چارچوب نظری اتخاذ شده در این پژوهش دستور نقش و ارجاع است و هدف، آزمودن سازوکارهای نحوی در این انگاره دستوری از جمله ساخت لایه ای بند مشتمل بر فرافکنی سازه ای و فرافکنی عملگر، و روابط پیوند-شبکه برای نمایش صوری دستوری شدگی می باشد.

بر اساس نظر هاینه گویشوران زبان با استفاده از منابع عینی مانند اندام واژه ها، طبیعت­واژه­ها و برخی افعال به رمزگذاری مفاهیم جهتی مانند بالا، پایین، جلو، عقب و. . . می پردازند. در این پژوهش، فرایند تحول منابع واژگانی به واژگانی که به مفاهیم جهتی دلالت دارند، جهت­شدگی نامیده می­شود. پژوهش حاضر به چگونگی رمزگذاری جهت­های نسبی و استعاری با استفاده از منبع واژگانی اندام واژه­ها و براساس آرای هاینه پرداخته است. برای تعیین ابعاد جهت­شدگی، یا میزان تحولات معنایی، تصریفی-نحوی و آوایی منابع واژگانی به مقاصد جهتی، مطالعۀ حاضر از انگارۀ داوری و نغزگوی کهن بهره جسته­است. برای جمع آوری داده­ها نیز­ از کتب نظم و نثر، ضرب­المثل، رمان، فرهنگ­های واژگان، کتب فارسی ابتدایی و متوسطه، تارنماها و گفت­وگوهای تلویزیونی و روزمره استفاده شده­است. بازۀ­ زمانی داده­ها شامل داده­های فارسی نو متقدم (قرن 4 تا 13هجری) و فارسی نو امروز (قرن 13 تا امروز) است. نتایج نشان می دهد زبان فارسی از اندام­واژه­های سر، پا، چشم، قلب و. . . برای بیان جهت­های نسبی و استعاری استفاده نموده و در نهایت این منابع واژگانی متحمل درجۀ دوم جهت شدگی گردیده ­اند.

در این مقاله، آنالیز فرکتال ساختار بلورهای یخ، در غذای منجمدی مانند سویای خشک منجمد (لوبیای ژاپنی) مورد بررسی قرار گرفته است. از آنالیز یک تصویر میکروسکوپی از ذرات بلوری یخ، مشخص شده که محیط ذرات بلورهای یخ را می توان از طریق آنالیز فرکتال شناسایی کرد. اثر زمان ذخیره در یخدان و همینطور دمای ذخیره مواد منجمد، بر روی ابعاد محیط فرکتال (dp) ذرات بلوری یخ نیز مورد بررسی قرار گرفته است. از بعد فرکتال (dp) می توان به عنوان یک عامل شناساگر کمی، جهت نشان دادن سطح ناهموار ذرات بلوری یخ استفاده کرد.

در زبان فارسی امروز، «انگار» و «انگاری» دو قید وجهی اند که بر شک و تردید و تشبیه و تمثیل دلالت دارند. منابع دستوری در خصوص ساخت و کارکرد این دو قید غالباً سکوت کرده اند، اما به نظر می رسد که ساخت «انگاری» را مشابه «گوئی» و «پنداری» و از منشأ فعل دوم شخص مفرد در نظر گرفته اند. در این پژوهش، صورت و کارکرد قیدهای «انگار» و «انگاری» در دوره های مختلف زبان فارسی بررسی شده و با استفاده از شواهد موجود در آثار فارسی دوران میانه و نیز متون فارسی قدیم (نثر و نظم فارسی پس از اسلام)، روند دستوری شدگی و تبدیل این دو صورت زبانی به قید، با توجه به تحولات معنایی، مورد بررسی قرار گرفته است. بر این اساس، فعل hangā r-/ hangā rd در فارسی میانه از درجة قوی ریشه ی kar در زبان های ایرانی دورة باستان، به معنی «فکر کردن»، با پیشوند ham-ساخته شده و با معنی اصلی «در نظر داشتن»، به کار رفته است. با تحولات معنایی، این فعل معنی «برشمردن» و سپس، «فرض کردن» حاصل کرده است و صورت امر آن، «انگار»، با قرار گرفتن در جایگاه نخستین جمله و پذیرفتن بند پیرو در نقش مفعول، مقوله زدایی شده و ضمن بازتحلیل در ذهن اهل زبان، به قید «انگار» بدل شده است. از سوی دیگر، در فارسی میانه، با افزودن تکواژ ē (یای مجهول) به مادة مضارع، وجه تمنایی فعل ساخته می شده که کارکرد اصلی آن، بیان فرض بوده است. «انگاری» بازمانده ی همین ساخت است که به فارسی نورسیده و به تدریج، با از میان رفتن شیوة بازنمایی وجه در ساختمان فعل، به قیدی وجهی برای دلالت بر تشبیه و تمثیل و گاه شک و تردید بدل شده است. شباهت آوایی صورت دستوری شده ی «انگاری» به فعل دوم شخص مفرد از مصدر «انگاشتن»، موجب بازتحلیل شده و به اشتباه، این قید را از منشأ فعل دوم شخص مفرد در نظر گرفته اند.